1- نخستين فرضيه اين است که مخاطب مقاله نيويورک تايمز اساسا مقام هاي دولتي يا رسمي در ايران نيستند بلکه هدف مردم ايران است. اين فرضيه ارزيابي مي کند که امريکايي ها مي خواهند اين پيام را به مردم ايران برسانند که نظام به سبب سنگين شدن فشارها وارد نوعي تعامل مخفي و اعلام نشده با امريکا شده است. هدف از اين پروژه عمليات رواني هم اين است که طرفداران خط سازش در ايران –که اخيرا به توافقاتي با امريکا دست يافته اند- جرئت بيشتري در بيان مواضع خود پيدا کنند.

2- فرضيه دوم اين است که امريکايي ها مي خواهند واکنش ايران به پيشنهاد مذاکره مستقيم پس از انتخابات 16 مهر (6 اکتبر) را تست کنند. برخي خبرها نشان دهنده ان است که امريکايي ها پيشنهاد هسته اي خود را بازنگري کرده و در حال آماده شدن براي ارائه پيشنهاد مذاکراتي جديد به ايران هستند. روزنامه نيويورک تايمز که اکنون خبر از توافق محرمانه ايران و امريکا درباره مذاکره مستقيم داده، چندي پيش خبر تدوين يک پيشنهاد جديد خطاب به ايران را تاييد کرده بود. به نظرمي رسد براي امريکايي ها بسيار مهم است که بدانند اگر يک پيشنهاد مذاکره مستقيم به ايران ارائه کنند ايران چگونه با آن برخورد خواهد کرد و خبرسازي نيويورک تايمز هم با همين هدف انجام شده است. ايران تا کنون و در تمام ادوار مذاکرات با 1+5، پيشنهادهاي پي در پي امريکا براي مذاکره مستقيم را رد کرده است. استدلال ايران همواره اين بوده است که بايد در موضع امريکا درون گروه 1+5، تغييري ببيند تا آن وقت موضوع مذاکره دو جانبه قابل بررسي باشد.

3- فرضيه سوم اين است که امريکايي ها درصدد ايجاد اختلاف درون ايران هستند. مقاله نيويورک تايمز طوري نوشته شده که گويي کساني بدون جلب موافقت نهايي رهبر معظم انقلاب با امريکا درباره مذاکرات مستقيم توافق کرده اند. برخي کارشناسان مي گويند اين شيوه نگارش، نشان دهنده آن است که امريکايي ها مي خواهند بگويند کساني در ايران به طور خودسرانه بحث مذاکره با امريکا را بدون جلب نظر سران عالي نظام پيگيري مي کنند.